از سالها قبل تا قرن اخیر بشر و علم ستاره شناسی براین گمان بود که جهان هستی ازلی بوده است و از اول وجود داشته است.در قرن اخیر ادوین هابل مشاهده کرد که کهکشان ها با سرعت بسیاری از هم در حال فاصله گرفتن هستند در نتیجه دانشمندان این موضوع را کشف کردند که اگر کهکشان ها در حال فاصله گرفتن از هم هستند جهان هستی در حال انبساط است در نتیجه اگر در زمان به عقب برگردیم جهان هستی از یک نقطه آغاز شده است و دارای یک نقطه آغازین است.

ادوین هابل ستاره شناس آمریکایی نخستین فردی بود که با تلسکوپ خود مشاهده کرد که کهکشان ها با سرعت بسیاری در حال فاصله گرفتن از هم هستند و مشاهدات هابل منجر به کشف انبساط جهان و یا گسترش کائنات گردید که به این مساله نیز در قرآن اشاره شده است.

همانطور که میدانید،اخترشناسان، ستارگان و سایر اشیا آسمانی را با استفاده از نورهایی که از آنها به ما می رسند مشاهده می نمایند. ولی در جهان هستی نیز استثناهایی وجود دارند که در آسمان ها قابل مشاهده نیستند و دانشمندان به وسیله اثر آنها یا اشعه ایکس و گاما آنها را مشاهده می کنند .

سیاهچاله ها :سیاهچاله ها مکان هایی در فضا و زمان محسوب می شوند که همه اجسامی را که وارد افق رویداد آنها می شود حتی نور را به خود جذب می کنند و هیچ چیزی حتی نور نیز توانایی فرار از آنها را ندارد.در نتیجه قابل مشاهده نیستند و دانشمندان از طریق افق رویداد آنها و ستاره ها و اجسامی که به درون آنها کشیده می شوند به وجود آنها پی می برند.

در فضای بیرون از زمین نیز ابرهایی وجود دارند که بیشتر آنها برخلاف ابرهای زمین که از جنس آب هستند این ابرها که به ابرهای ماژالانی معروف هستند از جنس "خاک" و گرد و غبار هستند و وظایفی مانند ایجاد ستارگان را دارند و ابرهای ماژالانی عموما محل تولد ستارگان هستند.

یک ابر ماژالانی در اطراف راه شیری دارای جرمی معادل ده میلیارد برابر خورشید و اندازه ای در حدود 1010 برابر آن است.این ابر ماژالانی در فاصله 150 هزار سال نوری زمین قرار دارد.برخی از ابرهای ماژالانی در حالت عادی قابل مشاهده نیستند و باید با نور مادون قرمز مشاهده بشوند.

همچنین علاوه بر ابرهای ماژالانی ابرهای تاریک دیگری در فضا نیز از جنس آمونیاک وجود دارند که باید به وسیله مادون قرمز مشخص بشوند.

در جهان هستی و علم نجوم اشیایی بنام ستاره های دوتایی وجود دارند بصورتی که بعضی از ستاره ها یک ستاره جفت یا یک ستاره هم دم را در فاصله نزدیک خود دارند که در حال حرکت با ستاره بزرگ تر است و جاذبه این ستاره ها بروی هم تاثیر گذار است.تصویر کناری حرکت دو ستاره دوتایی را در کنار هم تداعی می کند.

در سایت ویکی پدیا در باره ستاره های دوتایی نوشته شده است  : 

ستارهٔ دوتایی به دو ستاره گفته می‌شود که به هم نزدیک هستند و به دور مرکز ثقلشان گردش می‌کنند.  

بسیار عجیب است که مسلمانان از معادله ی دیگری استفاده می کنند تا این مطلب را آشکار نمایند که فرشتگان به سرعت نور شتاب می گیرند.
قرآن آنها در یک آیه بیان می کند که ظاهرا زمان برای فرشتگان با سرعت ثابت از برای انسانها کمتر می گذرد.
که این مطلب با نسبیت خاص اینشتین صدق می کند که در آن نیز در سرعتهای بالا زمان برای اشیایی با آن سرعت آرام تر می گذرد.
مسلمانان از نسبیت خاص اینشتین و این آیه استفاده کرده اند تا از این مطلب که فرشتگان در حقیقت به سرعت نور شتاب می گیرند حمایت کنند.

در ویکی پدیا نوشته شده است:

اتساع زمان گرانشی پدیده‌ی وجود تفاوت واقعی بین مقدار مشاهده‌شده برای زمان سپری شده میان دو رویداد٬ از دید ناظرهای قرار گرفته در مکان‌هایی با پتانسیل گرانشی متفاوت است. هرچه پتانسیل گرانشی مکان ناظر بیشتر باشد (یعنی از جرم منشأ میدان دورتر باشد) زمان برای او سریع‌تر می‌گذرد.