پویش ها

یکی از شبهاتی که در مورد معاد جسمانی از قدیم مطرح بوده،
اشکال در اعاده معدوم بوده است که می گفتند: چیزی که معدوم گردد اساساً قابل بازگشت نمی باشد و بدن انسان بعد از مرگ معدوم می شود و نابود می گردد. لذا قابل برگشت در قیامت نمی باشد.

پس از اعلام نظریه «لاوازیه » در سال 1775 مبنی بر این که:
(چیزی در جهان معدوم نمی شود، بلکه صورت در شکل ها در حال تغییر و تبدیلند )، اصل شبهه منهدم گردید. و خود بشر با کشف این قانون و بقای ماده و تبدیل آن به انرژی و بالعکس، جاده امکان ابدیت انسان و جهان را صاف نمود و ندای پیامبران را که همگی می گفتند:
«برای بقا و ابدیت آفریده شد ه اید نه برای فنا و نابودی »،

کاملاً تأیید نموده است.

از طرف دیگر اشکال «اعاده معدوم » را پاسخ گفته و ثابت نموده
که قیامت جز شکل گیری اجزا ماده و صور تسازی آن، چیز دیگری
نیست. و اصلاً از انسان چیزی نابود نمیشود که تا به اعاد و معدوم
نیازی باشد و از همین جا ارتباط این قانون با مسئله معاد جسمانی روشن و معلوم می شود که این قانون،یکی از رازهای خلقت راکشف نموده است.

البته در فلسفه اسلامی هم بیان گردیده است که
موجود معدوم نمی گردد.

شبستری می گوید؛

"عدم موجود گردد این محال است،وجود از روی هستی لایزال است".
نتیجه این که در قیامت، بدن انسان که در جهان بصورت ماده
یا اثری موجود است و با قدرت و علم بی پایان الهی زنده میشود
و روح وی به این کالبد زنده بازگشت می کند و به حیات ابدی و
زندگی جاویدان خود ادامه می دهد، البته با قوانین آن جهانی که
پیری و سستی و فرسودگی در آنجا مطرح نمی باشد

* منبع: کتاب پویش علمی در قرآن حکیم"جلد دوم" تالیف اسماعیل افشار صفحه 243 انتشارات ابن سینا