جهان هولوگرافیک
اسماعیل افشار | پنجشنبه, ۲۲ مرداد ۱۳۹۴، ۱۲:۳۵ ق.ظ
ما در جهانی زندگی می کنیم که در واقع از امواج و ذرات متحرک لامکان و فرکانسهای بی شماری بوجود آمده است،که در هر لحظه، همه جا هستند و تمام جهان ما و حتی فضاهای خالی ما را احاطه کرده اند.
جهانی که در آن سنگ و کوه وخاک و آب، دارای شعورند و می توانند آگاهانه به امواج یا ذرات ساطع شده از ذهن ما پاسخ دهند.
جهان هولوگرافیک آن جهانیست که هر قطعه کوچک وهر ذره از آن قطعه ، تمام ویژگیهای کل واطلاعات کل را دربر دارد، یعنی تمامی محتوای کل در هر جزء، پنهان است.شواهدی در کار است که نشان می دهد جهان ما و هر چه در آن است ، از دانه های برف تا درختان کاج و الکترونها ، همه وهمه فقط تصاویری شبح وار هستند از سطح واقعیتی بسیار دور از واقعیت خاص ما، واقعیتی تقریباً ورای مکان وزمان.
الگوی هولوگرافیک جهان می تواند پاره ای رمز و رازهای دیگر را نیز توضیح دهد وپاسخگوی بسیاری از پدیده های بدون جواب از جمله؛توانایی افرادی که تنها با یک گوش میتوانند منبعی را که صدا از آن ساطع شده بخوبی مشخص کنند؛ و قابلیت ما در تشخیص چهره کسی که سالهاست او را ندیده ایم در حالی که بسیار تغییر کرده است و… باشد.خصیصه جذابتر این الگو این بود که طیف وسیعی از پدیده های دور از دسترس مانند تله پاتی، پیش آگاهی واحساس عرفانی وحدانیت ویکی شدن با کل کائنات را با معنا و فهمیدنی می ساخت.
مغز هولوگرام
خاطرات در مغز انسان کجا و چگونه اندوخته می شوند؟
این معمایی بود که «پریبرام»مطرح کرد، آنهم در زمانی که اغلب دانشمندان بر این باور بودند که،خاطرات در مغز انسان در جایگاه مشخصی به نام «اِنگرام» ذخیره می شوند. دلیل این باور، تحقیقاتی بود که «پن فیلد» جراح مغز کانادایی، روی مغز مبتلایان به صرع انجام داده بود.او هرگاه ناحیه گیجگاه یک بیمار کاملاً بیهوش را تحریک می کرد،بیمار خاطرات گذشته اش را با جزئیات کامل به یاد می آورد، مانند فلاش بک در فیلمها.
«پن فیلد» از آزمایشهای خود چنین نتیجه گرفت که “هر آنچه تجربه کرده ایم، در مغز ما ضبط شده است، مثل بوئیدن یک گل، یا دیدن چهره یک بیگانه در خیابان.”
«پریبرام» زمانی به این نظریه شک کرد که،برای همکاری با زیست شناسی به نام «کارل لاشلی» به آزمایشگاه او رفت. «لاشلی »به موشها اعمال مختلفی را تعلیم می داد، از جمله گذشتن از مارپیچ ها، و بعد با عمل جراحی تکه هایی از مغز موشها را بر می داشت ، و هدفش از بین بردن بخش حاوی خاطره گذشتن از مارپیچ بود ، ولی در کمال تعجب مشاهده کرد که، موشها پس جراحی نیز همچنان راه خود را درون مارپیچ دنبال می کردند و حتی با برداشتن تکه های بزرگتری از مغزشان نیز به نظر می رسید، حافظه شان دست نخورده باقی مانده است. اگر خاطره ها همچون کتابهایی در طبقات کتابخانه ، دارای مکانی خاص هستند، پس چرا برداشتن مغز موشها اثری بر حافظه و خاطره شان نگذاشته بود؟
تنها پاسخ«پریبرام» این بود که، خاطرات مکان خاصی در مغز ندارند و در سر تا سر مغز پراکنده اند. اما او قادر به توضیح چگونگی این مطلب نبود. بیمارانی که مغز آنها به دلایل پزشکی برداشته می شد،هیچ گاه خاطراتشان را از دست نمی دادند، و حتی پس از برداشتن آن تکه از گیجگاه که تصور می شد جایگاه خاطرات است نیز افراد مشکلی در به یاد آوردن خاطره شان نداشتند . این موضوع که مغز چگونه می تواند چنین کار معجزه آسا یی را انجام دهد، هنوز بی جواب مانده بود ، تا اینکه خواندن مقاله ای در مورد چگونگی ساخت یک هولوگرام، راه حل معما را پیش پای «پریبرام» نهاد.
هولوگرام چیست؟
هولوگرام از پدیده ای به نام تداخل بوجود می آید.
هنگامی که دو یا سه موج، نظیر امواج آب در هم تداخل پیدا کنند، مثل زمانی که دو یا چند سنگ را درون آب دریاچه می اندازیم ، ترکیب پیچیده ای از خطوط همراه با فرورفتگی بین امواج ایجاد می شود که الگوی تداخلی نام دارد.حال اگر بخواهیم این پدیده را به صورت تصویری سه بعدی ازیک شیء در آوریم، اشعه لیزر به منزله بهترین سنگ وبهترین دریاچه است. زیرا پرتویی خالص وروشن از نور است که برای ایجاد طرح تداخلی بسیار مناسب است.
ابتدا اشعه لیزر رابه دو تابه (سطح) مجزا طوری می تابانند، که پرتوی اول به شیئی که قرار است از آن عکاسی شود، بتابد و پرتوی دوم با نوری که از شیء بازتابیده (منعکس) شده برخورد پیدا کند، حاصل تلاقی این دو، یک الگوی تداخلی است که روی یک قطعه فیلم ضبط می شود. در این مرحله اگر به فیلم مورد نظر نگاه کنیم، چیزی جز حلقه های هم مرکز کوچک و بزرگ نمی بینیم. ولی به محض اینکه اشعه لیزر دیگری بر تصویر تابیده می شود،تصویری سه بعدی از شیء را خواهیم دید. آنقدر واقعی، که می توان اطراف تصویر قدم زد و آن را از زوایای مختلف نگریست. انگار که به یک شیء واقعی مینگریم. و نکته جالب اینکه وقتی میخواهید آن را لمس کنید دستتان از میان آن می گذرد ، و در می یابید که در واقع چیزی آنجا نیست.
اما نکته جالب داستان هولوگرام تنها کیفیت سه بعدی بودن آن نیست. اگر فیلم هولوگرافیک تصویر مورد نظر را از میان دو نیمه کنیم، سپس اشعه لیزر بر آن بتابانیم، هر نیمه حاوی تصویری کامل از شیء سه بعدی خواهد بود. حال اگر این نیمه را باز به دو نیمه دیگر و همینطور به قسمتهای کوچکتر تقسیم کنیم، در هر قسمت کوچک باز هم همان تصویر کامل را خواهیم دید.
نتیجه اینکه “بر خلاف عکسهای معمولی هر تکه کوچک فیلم هولوگرافیک حاوی اطلاعات کل فیلم ضبط شده است.”
نتیجه به دست آمده از الگوی هولوگرافیک : هر بخش کوچک از مغز حاوی تمام اطلاعات موجود در آن است.
این الگو معماهای دیگری را نیز روشن می کند.
۱- بینایی هولوگرافیک : برخلاف کشفیات نظریه پردازان علم بصرکه می پنداشتند، وقتی به شیئی نگاه می کنیم ، تصویری عکس گونه از آن روی سطح مغز تابیده می شود،انجام آزمایشاتی روی مغز موشها نشان داد پس از برداشتن حدود ۹۰ درصد از مغز ، آنها همچنان قادر به انجام کارهایی هستند که مهارت بصری پیچیده ای نیاز دارد.
۲-حافظه هولوگرافیک:توانایی مادرذخیره اطلاعات که حدود ۲۸۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ تکه در طول حیات یک فرد معمولی است ؛ استعداد یادآوری و تداعی خاطرات ، بوسیله شنیدن یک موسیقی یا بوئیدن گلی خاص وتجربیاتی از این دست ؛ احساس اطمینان کامل از شناختن چهره ای آشنا در میان جمع و توانایی تشخیص خصوصیاتی که در او تغییر کرده ؛ داشتن حافظه تصویری یا خاطرات روشن ؛ توانایی انتقال برخی مهارتها از یک بخش بدن به بخش دیگر .
۳-چگونگی ساختن «جهانی در آنجا»:خلق این توهم که اشیا آن جایی قرار دارند که نیستند، مشخصه اصلی هولوگرام است. مغز ما این قابلیت را دارد که ما را بفریبد، طوری که خیال کنیم فرآیندهای درونمان جایی خارج از ما هستند. برای مثال کسی که دست و پا ندارد، تا مدتها حس می کند دست یا پای قطع شده اش هنوز آنجاست، و حتی قادر است گرفتگی عضله ، درد و یا تیر کشیدن آن عضو خیالی را واقعاً حس کند.
کیهان هولوگرام
به واقع فیزیک کوانتوم ،جهان مجذوب کننده ایست، چون همه چیزش بر خلاف عقل سلیم است. بیشتر شبیه سرزمینی سحر آمیز است تا جهان طبیعی ، مثل قلمرو آلیس در سرزمین عجایب.
کشف بزرگ فیزیکدان های کوانتوم این بود که، اگر ماده را به تکه های کوچک تقسیم کنیم به جایی میرسیم که آن تکه ها (الکترون ، پروتون) دیگر دارای ویژگیهای مادی نیستند، آنها در یافتند که الکترون تقریباً دارای هیچ بعدی نیست، یعنی نمی توان آن را اندازه گرفت، الکترون که به آن پدیده زیر اتمی هم می گویند،قادر است هم به شکل موج باشد هم به شکل ذره. و نام دیگر آن «کوانتا» یا کوانتوم است که به اعتقاد فیزیکدانها مادة اولیة ایجاد کل جهان است.
اما نکته مهم این نظریه اینست که کوانتا ها تنها زمانی به صورت ذره در می آیند که ما به آنها می نگریم و در غیر اینصورت به شکل موج هستند. فرض کنید یک توپ بولینگ را به سوی هدف قل می دهید ، اگر زمانی که توپ را پرتاب می کنید چشمک بزنید برای یک یا دو ثانیه شما توپ را نمی بینید بلکه توده های موج گونه پراکنده ای را میبینید، همراه با حرکات پر پیچ وخم.
این نظریه را فیزیکدانی به نام«نیلس بور» ارائه کرد و به این نتیجه رسید که وقتی کوانتوم ها تنها مقابل چشمان مشاهده گر به ذره تبدیل می شوند، پس هرگونه تعریفی از مختصات و ویژگیهای آن ذره بی معناست.
این کشف بسیار مهم حاوی این مطلب است که به قولی انگار جهان پشت سر ما در
حکم یک سوپ کوانتوم گنگ ومبهم و درحال جریان است وهرگاه سربر می گردانیم وبدان مینگریم سر جایش میخکوب می شود وبه واقعیت عادی بر می گردد. یعنی همانند «شاه میداس»، پادشاه افسانه ای، که به هرچه دست می زد تبدیل به طلا می شد، و همیشه از درک لمس ابریشم، لطافت یک گل و یا نوازش دست انسان محروم بود، ما نیز هرگز قادر به تجربه بافت حقیقی واقعیت کوانتومی نخواهیم بود، چون به هرچه نگاه می کنیم، تبدیل به ماده می شود.
ناگفته نماند که این تعبیر بر اساس یک سری شواهد، به دست آمده که همه بدان معتقد نیستند، از جمله «بوهم» و«اینشتین»
اینشتین» به نتیجه گیری «بور» مبنی بر اینکه مختصات یک ذره وجود ندارد، معترض بود، زیرا این به معنای همبستگی و ارتباطی میان ذرات کوانتومی بود، که نیاز به سرعتی بیش از سرعت نور داشت، و از آنجا که طبق نظریه نسبیت «اینشتین» اگر چیزی سریعتر از نور یا حتی همزمان با آن حرکت کند، از بعد زمان خارج می شود، «اینیشتین » و همکارانش نتیجه گرفتند که «بور» در اشتباه است. اما «بور» بر این باور بود که نوعی ارتباط سریعتر از نور در حال وقوع است.
«بوهم» کتابی با نام«نظریه کوانتوم» نوشت .او در حالیکه به این ارتباط و همبستگی کوانتومی اعتقاد داشت، از طرفی نظریه کوانتوم را راهی واقعی برای پی بردن به ساختار اولیه جهان نمی دانست .اما «بور» و پیروانش مدعی بودند که این نظریه کامل است و فهم روشن تری از جهان امکان ندارد.
در این اوضاع و احوال «بوهم» کوشید تا به تعبیر کاملتری دست پیدا کند و اینطور فرض کرد که واقعیت عمیق تری در کار است. او یک میدان جدید پیشنهاد کرد که شبیه پدیده جاذبه زمین در بر گیرنده همه فضاهاست و با قدرت همه جا حضور دارد. او این میدان را “پتانسیل کوانتومی” خواند و فرض را بر این گذاشت که ذراتی چون الکترون در غیاب مشاهده گر واقعاً وجود دارند. او همچنین توضیح داد که این میدان کوانتومی باعث انسجام الکترونهای در حال حرکت و هماهنگی آنها تحت نظمی عمیق می شود ، همانند سازماندهی اعضای بدن یک موجود زنده .
اندیشیدن در این باب باعث شد ، «بوهم» بیشتر متقاعد شود که نه تنها عملکرد جهان بر اساس اصل هولوگرافیک است، بلکه خود جهان، نوعی هولوگرام غول آسای جاری است. او بر این باور است که هرچه در عالم است یکپارچه و در نظمی پنهان جاریست، و جهان را چیزی متشکل از اجزا دانستن، همانقدر بی معناست که جوشش یک چشمه را چیزی جدا ازآبی که در آنست بدانیم.
«بوهم» معتقد است، تقسیم کردن عالم به چیزهای زنده وغیر زنده نیز بی معناست، چون ماده جاندار و بی جان جدا ناپذیرند و زندگی تمام عالم را فرا گرفته است. حتی یک تکه سنگ هم به نحوی خاص زنده است. زیرا زندگی و هوش وذکاوت، نه تنها در تمامی ماده که در انرژی، فضا، زمان و در هر چیز دیگری وجود دارد. در اصل، تمام گذشته و پیامدهای تمام آینده، در هر قلمروی کوچک زمان وفضا پنهان شده است. هرسلول بدنمان وقایع تمام عالم کیهانی را در خود نگه داشته است.
می توان “جهان را در ذره شن دیدن ، و بهشت را در یک گل خودرو ، بی نهایت را در کف دست خود نگه داشتن ، وابدیت در یک ساعت.”
