این تصویر مربوط به بزرگترین خلاء یا فضای خالی در کیهان است کهاندازه آن در حدود یک میلیارد سال نوری است. و در این فضای خالی، هیچ ستاره یا سیاره و ماده‌ای به مدت یک میلیارد سال نوری، هیچ چیزی وجود ندارد. این نوع فضاهای خالی یا خلاء در بسیاری از نقاط جهان هستی وجود دارد ولی این تصویر مربوط به بزرگترین فضای خالی کشف شده در جهان است. در آیات اول و دوّم سوره الانفطار دقیقاً این تصویر توصیف شده است:

«إذا السّماء انفطرت ـ و اذا الکواکب انتثرت»

 [آنگاه که آسمان از هم بشکافد «در بعضی از ترجمه‌ها گسسته شود» و آنگاه که اختران پراکنده شوند].

نکته جالب دیگر که در این آیه است اینست که این مساله علاوه بر این تصویر به دو مبحث دیگر در ستاره‌شناسی نیز اشاره می‌کند. از لحاظ علمی کائنات ما در حال گسترش است و ستاره‌ها از هم فاصله می‌گیرند و یکی از دیدگاه‌های علمی در مورد پایان جهان نیز همان دور شدن ستاره‌ها و سیارات از هم است که سرانجام باعث انبساط بزرگ و نابودی جهان هستی می‌شود. این آیه دقیقاً به این موضوع اشاره دارد.

مسأله دیگری نیز که به این آیه از لحاظ علمی مرتبط و اشاره دارد امواج گرانشی مخصوصاً در ناحیه نزدیک سیاه‌چاله،‌ که جاذبه شدید است، یک نوع شکاف و انحنا در فضا و زمان ایجاد می‌کنند که این موضوع نیز توسط نظریه اینشتین تأیید شده است و این آیه نیز می‌تواند به این شکاف اشاره داشته باشد.

*منبع: کتاب پویش علمی درقران حکیم ” جلددوم” تالیف اسماعیل افشار صفحه ۳۴ انتشارات ابن سینا