نور ماه، نور انعکاسی است. 

در گذشته بر این باور بودند که ماه، نور خود را متجلی می کند. اکنون علم می گوید؛ نور ماه، نور انعکاسی است. به هر حال این حقیقت را ۱۴۰۰ سال پیش، قرآن در آیه زیر بیان فرموده است.
« تبارکَ الذی جَعَل فی السماء بروجاً و جعل فیها سراجاً و قمراً منیراً »
[ جاودان و پربرکت است آن خدایی که آسمان را منزلگاهی برای ستارگان قرار دارد و در میان، چراغ روشن، و ماه تابانی آفرید ] فرقان ـ ۶۱
«شمس» به معنی خورشید، که به کلمه شمس بعنوان «سراج» به معنای لامپ پرنور و یا «ضیاء» به معنای نور درخشنده اشاره می شود.

همۀ این توصیف ها برای خورشید مناسب است، زیرا خورشید با انفجار درونی، گرما و نور شدید ایجاد میکند. کلمه عربی، برای ماه، «قمر» است که در قرآن، بعنوان «منیر» یعنی جسم نورانی که نور می دهد توصیف می شود. 
باز توصیف قرآن، دقیقاً با طبیعت ماه که از خود نور نمی دهد و جسمی است که نور خورشید را منعکس میکند. تناسب دارد. حتی یکبار هم، از ماه بعنوان «سراج» و یا «ضیاء» یاد نشده است. و یا خورشید بعنوان «نور منیر»، به کار نرفته است. پس در قرآن، تفاوت بین ماهیت نور ماه و نور خورشید، تشخیص داده شده است.
آیه های زیر در رابطه با ماهیت نور خورشید و ماه است.
«هوَ الذی جَعل الشمس ضیاء و القمرَ نورا» یونس ـ ۵
[ و کسی است که خورشید را روشنایی و ماه را نور قرار داد.]
« ألم تروا کیف خلق الله سبع سماوات طباقاً» نوح ـ ۱۵
[ آیا نمی دانید چگونه خداوند، هفت آسمان را، یکی بالای دیگر آفریده است.]
« و جعل القمر فیهن نوراً و جعل الشمس سراجاً» نوح ـ ۱۶
[و ماه را در میان آسمان ها مایه روشنایی، و خورشید را چراغ فروزانی قرار داده است.].

*منبع: کتاب پویش علمی درقرآن حکیم “جلداول” تالیف اسماعیل افشار صفحه ۵۳ انتشارات ابن سینا