اقیانوس شناسان به تازگی کشف کرده اند که وقتی دو دریا به هم میرسند با یکدیگر ترکیب نمی شوند. آب دو دریای همسایه به دلیل وجود نیروی کشش سطحی ترکیب نمی شوند.

آب دریاهای مختلف غلظت های متفاوتی با هم دارند و کشش سطحی ایجاد می کنند گویی که دیواره نازکی بین آن دو برپا شده است.

 در اقیانوس اطلس، جریان آب شیرینی وجود دارد که آن را «گلف استیریم» می نامند. این جریان عظیم از سواحل آمریکای مرکزی حرکت می کند و سراسر اروپا را طی می کند و به سواحل اروپای شمالی میرسد. عرض این جریان ۱۵۰ کیلومتر و عمقش حدود ۸۰۰ متر و سرعتش ۱۶۰ کیلومتر می باشد. و حرارت آن با آبهای اطرافش ۱۰ تا ۱۵ درجه تفاوت دارد و در آنجا هزاران کیلومتر آب وجود دارد که با آبهای اطراف خود مخلوط نمی شوند، و در آنها موجودات زنده هم زندگی می کنند.

همچنین در کشور مصر نیز هیئتی اکتشافی از دانشگاه مصر دریافتند که آبهای خلیج عقبه از نظر خواص شیمیایی و فیزیکی با آبهای دریای احمر تفاوت دارند و با آن مخلوط نمی شوند.

همچنین درجایی که دریای احمر به اقیانوس هند میرسد نیز، این خاصیت وجود دارد.

در شهر توریستی «اسگاگن در دانمارک» در جایی که دریای بالتیک و دریای شمالی به هم می پیوندند، این پدیده دیده می شود. بیشترین دلیلی که باعث وقوع چنین پدیده ای می شود، غلظت شوری و شیرینی دریاهاست که باعث جلوگیری از ترکیب آنها می شود.

“وهوالذی مرج البحرین هذا عذب فرات وهذا ملح اجاج وجعل بینهما برزخا وحجرا محجورا“

[اوست که دو دریا را به هم می پیوندد، یکی تازه و گواراست در حالیکه دیگری شور و غیر قابل نوشیدن، و او آنها را با حایلی محکم و نفوذ ناپذیر «تبخیر» از هم جدا کرد] فرقان ۵۳

*منبع: کتاب  پویش علمی در قرآن حکیم” جلد اول ” تالیف اسماعیل افشار صفحه ۱۲۲ انتشارات ابن سینا